اثربخشی آموزش تاب آوری بر ارتقای کیفیت زندگی وسلامت روان مادران کودکان دارای اختلال یادگیری شهرستان بهشهردرسال91

چکیده هدف: پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی آموزش تاب-آوری بر ارتقای کیفیت زندگی و سلامت روان مادران کودکان دارای اختلال یادگیریشهرستانبهشهردرسال91 انجام شد.روش:روش تحقیق،آزمایشیباطرحپیش آزمونوپس-آزمونبا گروهکنترل و آزمون پیگیریبود. بااستفاده از روش نمونه گیری تصادفی، نمونه ای باحجم 50 نفر ازمیان مادرانی که در مرکز اختلال های یادگیری درسطح مدارس شهرستان بهشهر بودند، انتخاب شد که نیمی از آن ها درگروه آزمایش ونیمی دیگر درگروه کنترل قرار گرفتند. ابزارهایمورداستفادهعبارتنداز: پرسشنامه ی تاب-آوری 25 سوالی کانر و دیویدسون (2003)، پرسشنامه سلامت روان 28 سوالی گلدبرگ (1972)وپرسشنامهکیفیتزندگی36 سوالی ویر و شربورن (1992). یافته ها:داده ها با استفاده ازآزمون تحلیل کوواریانس درسطح معنا-داری(p<0.01)موردتجزیهوتحلیلقرارگرفتندونشان دادندکه میانگین کیفیت زندگی و سلامت روان مادرانی که تحت آموزش قرار گرفتند، از مادرانی که تحت این آموزش قرارنگرفتند، درپس آزمون وآزمون پیگیری بیشتربود. نتیجه گیری:نتایج مبین این بود که برنامه آموزش تاب آوری بر ارتقای کیفیت زندگی مادران کودکان دارای اختلال یادگیری،اثر گذاراست و نیز برنامه آموزش تاب آوری بر ارتقای سلامت روان مادران کودکان دارای اختلال یادگیری اثر معنی داری دارد.لذا استفاده از این برنامه برای مادران کودکان دارای اختلال یادگیری توصیه می-شود.